Το βλέμμα σου περιπλανιέται στα πράγματα γύρω σου, αντικείμενα διαλεγμένα από εσένα. Τα προσέχεις, να μη σπάσουν, να μη χαλάσουν. Τα περιποιείσαι αδιάκοπα, αλλά τελικά αν αποχωριζόσουν κάποια από όλα αυτά, δεν θα μπορούσες να συνεχίσεις την ζωή σου?
Κοιτάζεσαι σε έναν παλιό καθρέφτη που είχες ξεθάψει σε κάτι σκουπίδια στην Ίο, είναι όμορφος δεν αμφιβάλλεις, μα αν ξαφνικά έσπαγε?
Χαζεύεις την βιβλιοθήκη και τα περισσότερα βιβλία σου διηγούνται μια ιστορία. Όπως εκείνο εκεί, που σου θυμίζει μια εκδρομή στη Μονεμβασιά και μια νύχτα κάτω από τα αστέρια, μέσα σε μια μικρή σκηνή να κοιμάστε τρία άτομα. Πόσο αστεία ήταν τότε.
Αν κάποια μέρα σου λέγανε ότι πρέπει να φύγεις και να πάρεις μια μικρή τσάντα μαζί σου, τι θα ήταν αυτό που αν το
άφηνες πίσω θα σου έκοβε το οξυγόνο?
Αν δεν μπορούσες να πάρεις εκείνο το βιβλίο, αν το έχανες για πάντα, θα ξεχνούσες την εκδρομή και τα γέλια?
Κάθε τι που είναι γύρω σου, έχει μια αξία, μικρή η μεγάλη. Κάποια έχεις ξεφορτωθεί με την πάροδο του χρόνου, μα κάποια άλλα τα έχεις επιλέξει να σε καλημερίζουν και να σου θυμίζουν. Να σου θυμίζουν αυτά που φοβάσαι πως θα ξεχάσεις.
Αυτά που πέταξες όμως σε βοήθησαν να ξεχάσεις? Σε τίποτα δεν βοήθησαν, ούτε αυτά που κράτησες, ούτε αυτά που πέταξες. Γιατί όλα, τα άσχημα και τα όμορφα, τα κουβαλάς πάνω σου. Πάντα. Μέσα στο μυαλό σου. Δυστυχώς αυτό δεν κομματιάζεται για να δεις τι θέλεις να κρατήσεις και τι όχι.
Κοιτάζω γύρω μου ξανά, χαμογελώ ευχαριστημένη. Ναι μπορεί να μου λείπουν κάποια πράγματα που άφησα αλλού, αλλά και με αυτά που έχω μπορώ να ευτυχίσω.
Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι και χωρίς αυτά μπορώ να ευτυχίσω.
Θα ξαναγόραζα καινούριες αναμνήσεις. Ίσως εκείνο το κοχύλι από τους Λειψούς να μην μπορούσα να αγοράσω, αλλά θα ξαναπήγαινα ευχαρίστως να βρω ένα καινούριο. Και όταν θα το έβρισκα, την ίδια χαρά θα έκανα.
Όλα λοιπόν μια ιδέα είναι, η μάλλον πολλές ιδέες που νομίζουμε πως χωρίς αυτές δεν υπάρχουμε και αν χαθεί κάτι, θα ξεχάσουμε την διαδρομή εώς το τώρα.
Δεν έχω φανταστεί να αφηγούμαι μία περίοδο της ζωής μου και να λέω ''Ξέρεις μωρέ ήταν τότε που είχα εκείνο το φοβερό καραβίσιο τασάκι που είχα αγοράσει από ένα παλιατζίδικο στο Πέραμα''
Άρα τη διαδρομή μας ποτέ δεν την χαρακτήριζαν αντικείμενα. Μόνο άνθρωποι συνοδοιπόροι.
Κάποιοι μας πλήγωσαν, κάποιους πληγώσαμε. Κάποιοι αγαπηθήκαμε. Κάποιοι μας δίδαξαν και κάποιοι μπορεί να λείπουν για πάντα.
Το σπίτι μας λοιπόν είναι τα αντικείμενα. Άλλο όμως το σπίτι, άλλο το σπιτικό.
Όσο για το σπιτικό μας, πάντα πίστευα ότι είναι εκεί που είναι η καρδιά μας. Μα τώρα η δική μου καρδιά, είναι στη θέση της και για πρώτη φορά, εγώ μόνη μαζί της προσπαθώ να της φτιάξω σπιτικό.
Και όσο για το τι θα έπαιρνα μαζί μου σε μια μικρή τσάντα, κατέληξα. Φωτογραφίες. Μερικές φωτογραφίες, για να μη με προδώσει κάποτε το μυαλό μου και ξεχάσω τα βλέμματα που αγάπησα. 33 και βλέπουμε...:
.jpg)
