Ποτάμι μικρό για την ψυχή σου, σταγόνα δροσερή για άλλους.
Νοτισμένες πνοές σου μιλούν μέσα στο σκοτάδι, μα εσύ στέλνεις ρυάκια μοναξιάς μέσα από το κλάμα.
Ο πόνος σκεπάζει τα πάντα γύρω σου κι εύχεσαι να είχες δαμάσει το αγρίμι που έκρυβες.
Στάλες μικρές, όμορφες, δροσερές, ανακουφίζουν το ζεστό σου πρόσωπο κι εύχεσαι πάλι να μην τις είχες ανάγκη.
Σπέρνεις πόνο γύρω σου να μαραθεί μες στο σκοτάδι.
Βουβός πνιγμός στο λαιμό σου τα λόγια που ζητούν να ξεπηδήσουν αλλά δεν τολμούν.
Αυτός είναι ο θησαυρός σου, οι λέξεις που μαζεύεις αλλά δεν τις δίνεις πουθενά, τις κρατάς άπληστα μόνο για σένα.
Κι όλες οι λέξεις είναι μία.
Κι όλες οι λέξεις είναι η ίδια.
Κι όλες οι λέξεις κρύβουν ένα συναίσθημα.
Κι όλες οι λέξεις που είναι μόνες σπάνε στα δύο, συντροφιά να κρατούν η μία στην άλλη.
Αγάπη, μοναξιά… Βασίλης Δημητριάδης:
.jpg)
