Άτσαλα διπλώνεις τη ζωή σου, πονάς, θλίβεσαι, κρύβεις την καρδιά σου στην άμμο, άνυδρες επιθυμίες, άγονοι σπόροι θέλησης.
Γεμάτη κόκκους η ζωή σου, παραλία χωρίς κύμα να την ξεπλύνει, να ξεβγάλει από μέσα της τους θησαυρούς σου.
Άναρθρες κραυγές ξεστομίζεις, με ιδεατά χείλη στα σωθικά του μυαλού σου. Φωνές που ζητούν τη λύτρωση.
Να βγουν έξω, να πνίξουν τον κόσμο αλλά δεν μπορείς. Τις πνίγεις στα κόκκαλα σου, που τρίζουν και σπάνε, στο συντονισμό των νότων τους.
Σκάβεις, χώνεσαι στη φωλιά σου, ακόμα σε τρελαίνουν.
Θέλεις, θέλεις, θέλεις!
Οργή πλημμύρα στην ψυχή σου, τιτάνιο κύμα πια, κομμάτι του εαυτού σου. Θέλει να τους πνίξει όλους, να σε αφήσει μόνη να κλωτσάς τα κορμιά τους πάνω στην γκρίζα άμμο που σε πληγώνει.
Μισείς, πονάς, σκέφτεσαι, ζητάς να κομματιάσεις ξένες σκέψεις που γίνανε δικές σου, τυραννικές, δύσμορφες, περίσσευμα των άλλων.
Δεν ξέρεις αν σκέφτεσαι η ίδια, αν ποθείς, αν επιθυμείς. Μισείς ότι κάνεις, αγαπάς αυτά που δεν θέλεις.
Συντρίμμια όλα γύρω σου, κρύσταλλοι το κορμί σου, σατανάς το είναι σου.
Τα διαλύεις όλα, λες ότι παίρνεις αποφάσεις, βάζεις όρια, μα και πάλι γυρνάς στο ίδιο.
Θέλεις να συντρίψεις τον εαυτό σου που σε άφησε να δεχτείς τα πάντα αυτών που αγαπάς και τώρα μισείς, που έγινες ένα μαζί τους, που δεν σε άφησαν να ξεχωρίσεις από τη δική τους στραβή πορεία, τεθλασμένη γραμμή μεθυσμένου πλοηγού.
Σ’ έβαλαν να βαδίσεις στο δικό τους δρόμο, όποιον σε στέλνει στο αδιέξοδο τους, σύντροφοι στην καταστροφή.
Θέλεις, θέλεις, θέλεις!
Κουρδίζεις το μυαλό σου σαν χαλασμένη κιθάρα, παράφωνη συμφωνία στα μηνίγγια σου, τρυπάς τη φαντασία σου μ’ ανύπαρκτες καταστάσεις και συνεχίζεις έως ότου βρεις τη λύκαινα που περιμένει να σε φάει, να λυτρωθείς…
Σχίζεις κομμάτια δύο ζωές, αυτή που κάνεις κι αυτή που θέλεις, για να συναντήσεις μια τρίτη φρούδα.
Ζευγαρώνεις με το φόβο σου, χάνεις πάλι τα όρια σου.
Αδημονείς να λευτερωθείς, μα γεμίζεις αλυσίδες.
Αρνείσαι να κοιτάξεις κάτω από το μαντήλι που κακόμοιρα σε τυφλώνει και οργίζεσαι.
Οργίζεσαι πολύ, σμπαράλια τα αισθήματα σου.
Βρες την ιστορία που σου ανήκει και γράψε την με το αίμα των παιδιών του μυαλού σου, γίνε Μήδεια, σαν μάθεις τα δύο του ημισφαίρια να ζευγαρώνουν.
Κάνε τα να ερωτευτούν, σκέψου μόνο για σένα.
.jpg)
